saharngh

دانلود آهنگ تصویر رویا از داریوش بطري آبو از شهاب گرفتم، صورتمو شستم، ته بطریرو سر کشیدم.امیر و شهاب در سکوت و نگرانی نگاهم میکردن. این سکوتشون براي من بهترین غنیمت بود، خوب بود که حرف نمیزدن، خوب بود که حرفاي ترحم انگیز نمیزدن، خوب بود که کنارم بودن. با کمک امیر توي ماشین نشستم، سرمو تکیه دادم به پشتی ماشین، چشمامو بستم، فقط میخواستم برم، فقط میخواستم دور بشم از جایی که شیوا حضور داشت. امیر ماشینو به حرکت درآورد: میخواي بریم بیمارستان؟ زمزمه وار جواب دادم: نه حالم خوبه، فقط برو خونه. سردرد امونمو بریده بود، میگرن عصبیم برگشته بود، تک تک خاطراتم با شیوا جلوي چشمام رژه میرفت، دستمو مشت کرده بودم، انگشتامو محکم روي هم میفشردم تا فریاد نزنم، تا بیرون نریزم اون همه دردي که توي وجودم بود. چرا من؟ چرا بین این همه آدم روي کره ي خاکی من باید به این سرنوشت گرفتار میشدم؟ علاوه بر تموم این افکار یه چیزي خیلی آزارم میداد، مریم... مریمی که بخاطرشیوا خیلی اذیتش کردم، هر لحظه که میگذشت، تفاوت زیاد مریمو شیوارو درك میکردم. اما یه سوال ذهنمو درگیر میکرد، مگه مریمو شیوا هردو با یه طرز پوشش نبودن؟ مگه مریمو شیوا هردو از خانواده ي مذهبی نبودن؟ پس این همه تفاوت در عقیده، در فرهنگ، و در اعمالشون براي چی بود؟ بخاطر شیوه ي تربیتشون؟ بخاطر اجبار یا عدم اجبار پذیرش دینشون؟ یا بخاطر ذات و وجود خودشون؟ هر کدوم که باشه، مریم و شیوا زمین تا آسمون باهم متفاوتن. مریم بخاطر حفظ حجابش، بخاطر حفظ دینش تموم سختی ها رو کشید و بازم سربلند موند، اما شیوا؟؟؟ از امیر خواستم منو دم در پیاده کنه و خودش و شهاب با ماشین من برگردن خونه. با گامهایی آهسته، با مغزي آشفته، با دلی پر از خون، با حالی که هر لحظه بدتر میشد، با خاطراتی که هر لحظه برام بیشتر میشد، به داخل باغ قدم گذاشتم، راه رفتم و راه رفتم اما اي کاش زندگی قدمهام از حرکت می ایستاد، اي کاش قلبم از تپش می ایستاد، اي کاش مغزم از مرور خاطرات می ایستاد. مریم توي اتاقم گردهمایی بود، کنفرانسی براي کشف علت تاخیر آریا. پري و زیبا ساعت از دوازده که گذشته بود به اتاقم اومدن. زیبا با دلواپسی گفت: نکنه اتفاقی براي آریا افتاده باشه.